Forum o koniach rasy huculskiej

[kejti]

Ród Prislopa

Ród Prislopa nie jest tak naprawdę odrębnym rodem, a odgałęzieniem rodu Gorala. Niemniej jednak w niemal wszystkich publikacjach dotyczących koni huculskich ród Prislopa traktowany jest jako pełnoprawny ród męski.

1. Pierwszy ogier z rodu Prislopa w Polsce i jego przodkowie

Prislop IX-81 Khc 270 (Prislop IX – 637 Pietrosu IX-14), gniady bez odmian, urodzony 22 lipca 1993 roku w stadninie koni w Łuczynie, importowany z Rumunii w 1996 roku, ogier o wymiarach 138 – 161 – 18 cm, zbonitowany w Polsce na 76 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 9,00% (inbredowany na Pietrosu IV). Jego matka 637 Pietrosu IX-14 (Pietrosu IX – 407 Pietrosu VII-27) urodziła się w 1985 roku także w stadninie koni w Łuczynie, wywodził się z rodziny rumuńskiej klaczy 11 Sarata. Jak pisał Jackowski [2005, 2006] Prislop IX-81 charakteryzował się poprawną budową kłody, głowy i szyi, natomiast miał bardzo złe ustawienie i budowę kończyn: postawa jego przednich nóg była iksowata, francuska i podsiebna, a tylnych – krowia i szablasta. Pęciny miał miękkie i długie, stawy niezbyt wyraźne, ale całkiem dobre kopyta. Doskonale jednak ruszał się w stępie i kłusie: szeroko, posuwiście, dynamicznie. Posiadał przyjazny, łagodny charakter i umiarkowany temperament. Swoje wady budowy mocno przekazywał potomstwu. Krył w 1996 roku w SO Klikowa, w latach 1997 – 2001 w SKH Gładyszów, w latach 2002 – 2003 w Radomiu, w latach 2006 – 2007 w Górce Kockiej (w. lubelskie). Padł przedwcześnie w 2007 roku. Pozostawił po sobie 78 źrebiąt (40 ogierów i 38 klaczy). 7 jego synów i 34 córki otrzymały licencję. Krył też klacze innych ras.
Ojcem Prislopa IX-81 był ogier Prislop IX (Prislop VII – 270 Ousor IV-61) urodzony w 1978 roku w stadninie koni w Łuczynie. Jego współczynnik inbredu wynosił 8,76% (inbredowany na 124 Goral III-2 i Hrobego VIII). Jego matka 270 Ousor IV-61 (Ousor IV – 36 Pietrosu II-5) urodziła się w 1966 roku także w stadninie koni w Łuczynie, wywodził się z rodziny rumuńskiej klaczy 11 Sarata. Prislop IX był użytkowany w macierzystej stadninie (dane nieprecyzyjne) w latach 1982 – 1997.
Dziadkiem Prislopa IX-81 był ogier Prislop VII (Prislop IV – 279 Pietrosu IV-63) urodzony w 1972 roku w stadninie koni w Łuczynie. Jego współczynnik inbredu wynosił 7,05% (inbredowany na Goral V i Pietrosu II). Jego matka 279 Pietrosu IV-63 (Pietrosu IV – 235 Hroby VIII-2) urodziła się w 1966 roku także w stadninie koni w Łuczynie, wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 4 Chitca. Prislop VII był użytkowany w macierzystej stadninie w latach 1976 – 1979 roku.
Pradziadkiem Prislopa IX-81 był ogier Prislop IV (Prislop III – 117 Goral IX-3) urodzony w 1965 roku w stadninie koni w Łuczynie. Jego współczynnik inbredu wynosił 6,14% (inbredowany na Gorala III i Gorala IV). Jego matka 117 Goral IX-3 (Goral IX – 246 Goral IV-4) urodziła się także w stadninie koni w Łuczynie, wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 11 Sarata. Prislop IV był użytkowany w macierzystej stadninie w latach 1970 – 1972 roku.
Prapradziadkiem Prislopa IX-81 był ogier Prislop III (Prislop II – 16 Pietrosu II-19) urodzony w 1959 roku w stadninie koni w Łuczynie. Jego współczynnik inbredu wynosił 5,59% (inbredowany na Gorala III, 8 Corbu-2, Hrobego III i Corbu ex Czorta). Jego matka 16 Pietrosu II-19 (Pietrosu II – 151 Goral III-5) urodziła się także w stadninie koni w Łuczynie, wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 11 Sarata. Prislop III był użytkowany w macierzystej stadninie w latach 1963 – 1968.
Praprapradziadkiem Prislopa IX-81 był ogier Prislop II (Prislop I – 206 Goral IV-7) urodzony w 1952 roku w stadninie koni w Łuczynie. Jego współczynnik inbredu wynosił 4,03% (inbredowany na Corbu ex Czorta, 27 Gainę i Gorala I). Jego matka 206 Goral IV-7 (Goral IV – 79 Hroby III-10) urodziła się w 1940 roku także w stadninie koni w Łuczynie, wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 11 Sarata. Prislop II był użytkowany w macierzystej stadninie w latach 1956 – 1958.
Prapraprapradziadkiem Prislopa IX-81 był ogier Prislop I (Prislop – 47 Corbu-4), urodzony w 1938 roku w stadninie koni w Łuczynie. Niezinbredowany. Jego matka 47 Corbu-4 (Corbu – 5 Ploska) urodziła się w 1924 roku także w stadninie koni w Łuczynie, była klaczą o wymiarach 138 – 170 – 18,1 cm miary taśmowej. Według Hackla [1938] miała bardzo szeroki zad i postawę tylnych nóg, lędźwie trochę za długie, ale szerokie, z przodu z postawą podsiebną. Jej matka 5 Ploska była założycielką rodziny żeńskiej. Prislop I był użytkowany w macierzystej stadninie w latach 1950 – 1953.
Praprapraprapradziadkiem Prislopa IX-81 był założyciel rodu ogier Prislop (174 Goral I-7 – 84 Diana), gniady, urodzony w 1932 roku w hodowli terenowej w Rumunii. Niezinbredowany. Jego matka 84 Diana (NN – NN) urodziła się w 1925 roku, była klaczą o wymiarach 145 – 176 – 18 cm miary taśmowej. Jak twierdził Lechkun [2010] Prislop był wysoki i pobudliwy, użytkowano go stadninie koni w Łuczynie w latach 1936 – 1937. Potem został wybrakowany, ponieważ dawał mało typowe potomstwo.
Ojcem Prislopa był ogier Goral I-7 (Goral I – 27 Gaina) urodzony w 1925 roku w stadninie koni w Łuczynie. Niezinbredowany. Ogier ten nie był nigdy użytkowany w macierzystej stadninie i dlatego nie otrzymał kolejnego numeru rzymskiego, dlatego też jego syn, pochodzący z hodowli terenowej, nie nosił imienia rodowego. Jego matka 27 Gaina (NN – 1 Panca) urodziła się w 1919 roku na Huculszczyźnie. Jej matka była założycielką rodziny żeńskiej.
Dziadkiem Prislopa był ogier Goral I (Goral – 14 Miszka I), gniady, urodzony w 1907 roku w stadninie koni w Łuczynie, mierzący 145 cm w kłębie miary taśmowej. Na zdjęciu zamieszczonym w książce Hackla [1938] można dopatrzeć się, że mógł mieć białe pęciny przednich nóg i tylnej lewej. Pochodził z pierwszego rocznika źrebiąt po Goralu. Jego matka 14 Miszka I (Miszka I – 5 Stirbul I) urodziła się w stadninie koni w Łuczynie w 1906 roku. Wywodziła się z rodziny austro-węgierskiej klaczy 2 Kittka. Goral I w latach 1912 – 1914 krył w miejscowości Prisaca (pol. Prysaka, niem. Eisenau) w powiecie Kimpolung, wtedy nosił imię 8 Goral-13. W macierzystej stadninie był użytkowany w latach 1920 – 1930.

2. Pierwsze pokolenie potomne po pierwszym sprowadzonym ogierze – synowie Prislopa IX-81

Flet Khc 203 (od Fraza), ciemnogniady, urodzony 13 kwietnia 1998 roku w SKH Gładyszów, ogier o wymiarach 140 – 170 – 18,5 cm, zbonitowany na 78 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 3,45% (inbredowany na Pietrosu VI i 62 Prislop I-8). Jego matka Fraza Khc 253 (Margiel – Różanka) urodziła się w 1989 roku w SK Siary, była skarogniadą klaczą, o wymiarach 137 – 174 – 17,5 cm, zbonitowaną na 79 punktów, w 1995 roku odznaczoną złotym medalem na XI Krajowej Wystawie Zwierząt Hodowlanych w Warszawie. Wywodziła się z rodu Pietrosu i rodziny Wrony. Flet krył w latach 2001 – 2009 w Łodzi. Padł 29 lipca 2009 roku. Dał 35 czystorasowych źrebiąt (22 ogierów i 13 klaczy). 1 jego syn i 9 córek otrzymało licencję. Krył też klacze innych ras.
Frez Khc 205 (od Fraza), ciemnogniady z tylną prawą pęciną białą, urodzony 2 czerwca 1999 roku w SKH Gładyszów, ogier o wymiarach 140 – 162 – 18 cm, zbonitowany na 78 punktów. Pełny brat Fleta. Krył w 2002 roku w SKH Gładyszów. W 2003 roku wyeliminowany z hodowli. Nie zostawił potomstwa.
Afisz Khc 189 (od Alaska ex Nelka), gniady bez odmian, urodzony 21 kwietnia 2000 roku w SKH Gładyszów, ogier o wymiarach 141 – 169 – 20 cm, zbonitowany na 77 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 3,78% (inbredowany na 69 Hroby VIII-1). Ogier o trudnym charakterze (nie zawsze chciał współpracować ze swoimi jeźdźcami i bywał agresywny wobec innych koni) i bardzo żywym temperamencie. Mniej urodziwy, lecz nieco bardziej poprawny od ojca. Jako źrebię nosił imię Nurt, jego imię zostało zmienione, kiedy zmienione zostało imię jego matki. Jego matka Alaska ex Nelka Khc 328 (Luzak – Nadzieja) urodziła się w 1994 roku w SK Siary, była myszatą klaczą bez odmian, o wymiarach 135 – 166 – 18 cm, zbonitowaną na 78 punktów. Wywodziła się z rodu Polana i rodziny Agatki. W 2004 roku Afisz zajął ex equo 2 i 3 miejsce w ocena płytowej ogierów, a dosiadany przez Jana Mikę zajął 2 miejsce w ścieżce eliminacyjnej i 2 miejsce w całych eliminacjach w Rawie Mazowieckiej. W 2005 roku powożony przez Janusza Michalaka w parze z wałachem Wist (Rewir – Jagódka) zajął 3 miejsce w konkursie ujeżdżenia, 2 miejsce w maratonie i 1 miejsce w konkursie zręczności powożenia na I Międzynarodowym Czempionacie Koni Huculskich HIF w Topolczankach na Słowacji. W 2007 roku dosiadany przez Krzysztofa Szymczyka zajął 1 miejsce w rajdzie podczas XIII Dni Huculskich w Gładyszowie. W 2008 roku dosiadany przez Krzysztofa Szymczyka zajął 3 miejsce w konkursie skoków na XIV Dniach Huculskich w Regietowie. W 2009 roku dosiadany przez Krzysztofa Szymczyka zajął 1 miejsce w ścieżce eliminacyjnej i 1 miejsce w całych eliminacjach w Regietowie oraz 2 miejsce w ścieżce sportowej na XV Dniach Huculskich w Regietowie. W 2010 roku zajął 3 miejsce w skokach podczas eliminacji w Regietowie. W 2014 roku powożony przez Antoniego Łukasika w parze z wałachem Generał (Piaf – Grażda) zajął 3 miejsce w konkursie zaprzęgów podczas eliminacji w Hawłowicach; powożony przez Janusza Michalaka także w parze z wałachem Generał zajął 3 miejsce w zrywce drewna podczas I Amatorskiego Konkursu Zrywki Drewna w Ujanowicach; powożony przez Janusza Michalaka w parze z wałachem Generał zajął 1 miejsce w ujeżdżeniu (konie małe), 1 miejsce w maratonie (konie małe) i 1 miejsce w klasyfikacji ogólnej (konie małe) podczas zawodów w Kołaczycach. Krył w SKH Gładyszów w latach 2003 – 2014. Dał 38 czystorasowych źrebiąt (26 ogierów i 12 klaczy). 4 córki jego otrzymały licencję. Potem wykastrowany. Został w stadninie jako koń roboczy. Padł 19 maja 2017 roku.
Nefryt (od Nubia), gniady, urodzony 4 kwietnia 2001 roku w SKH Gładyszów, ogier o wymiarach 143 – 167 – 18 cm, zbonitowany na 79 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 2,80% (inbredowany na Pietrosu VI i 62 Prislop I-8). Jego matka Nubia Khc 279 (Margiel – Maciejka) urodziła się w 1989 roku w SK Siary, była jasnogniadą klaczą bez odmian, o wymiarach 137 – 176 – 18 cm, zbonitowaną na 77 punktów. Wywodziła się z rodu Pietrosu i rodziny Nakonecznej. Kariera hodowlana Nefryta nie jest znana. Dał 2 czystorasowe klacze z których 1 otrzymała licencję.
Orkan (od Orsza), ciemnogniady, urodzony 23 maja 2001 roku w SKH Gładyszów, ogier o wymiarach 144 – 178 – 19 cm. Jego współczynnik inbredu wynosił 5,89% (inbredowany na Pietrosu VIII). Jego matka Orsza Khc 574 (Hroby XXI-50 – Ożanka) urodziła się w 1997 roku w SKH Gładyszów, była jasnogniadą klaczą, o wymiarach 141 – 171 – 19 cm, zbonitowaną na 77 punktów. Wywodziła się z rodziny Wołgi. Orkan krył w latach 2006 – 2007 w Glinojeck (w. mazowieckie). Nie zostawił zarejestrowanego potomstwa.
Sokół (od Siklawa), kary, urodzony 1 listopada 2001 roku u Marka Szmigielskiego w Łódzi, ogier o wymiarach 137 – 164 – 17,5 cm, zbonitowany na 83 punkty. Jego współczynnik inbredu wynosił 2,34% (inbredowany na Hrobego VIII, Gorala III i Ousora). Jego matka Siklawa Khc 307 (Ousor I – Prymulka) urodziła się w 1990 roku w SK Siary, była gniadą klaczą bez odmian, o wymiarach 136 – 174 – 18 cm, zbonitowaną na 78 punktów. Wywodziła się z rodziny Sroczki. Sokół krył w latach 2006 – 2007 w Pawłowej (w. łódzkie) w latach 2008 – 2010 w Łodzi, w latach 2012 – 2016 ponownie w Pawłowej. Padł 22 października 2016 roku. Dał 57 czystorasowych źrebiąt (30 ogierów i 27 klaczy). 2 jego synów i 12 córek otrzymało licencję. Krył też klacze innych ras.
Pędziwiatr (od Plamka), gniady, urodzony 27 kwietnia 2007 roku u Wiesława Oleszczuka w Zamościu, ogier o wymiarach 140 – 170 – 19 cm, zbonitowany na 79 punktów. Według Peckiel [2010] w czasie uznawania zaprezentował dobry w stęp. Jego współczynnik inbredu wynosił 1,67% (inbredowany na 69 Hrobego VIII-1). Jego matka Plamka (Sonet – Pawana) urodziła się w 2000 roku także u Wiesława Oleszczuka, była gniadą klaczą, o wymiarach 132 – 193 – 18 cm, zbonitowaną na 77 punktów. Wywodziła się z rodu Hrobego i rodziny Połoniny. W 2010 roku Pędziwiatr zajął 1 miejsce w ocenie płytowej podczas próby dzielności w Zawalowie. W 2017 roku zajął 3 miejsce w ocenie płytowej ogierów podczas eliminacji w Regietowie, dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 3 miejsce w konkursie skoków podczas eliminacji w Warszawie na Białołęce, zajął 3 miejsce w ocenie płytowej ogierów i dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 3 miejsce w konkursie skoków podczas eliminacji w Kołaczycach. W 2018 roku dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 2 miejsce w konkursie skoków podczas eliminacji w Regietowie, zajął 1 miejsce w konkursie skoków podczas XVIII Ogólnopolskiego Młodzieżowowego Czempionatu Koni Rasy Huculskiej w Klikowej, zajął 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona ogierów podczas eliminacji w Rzeszotarach, zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł czempiona oraz dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 2 miejsce w konkursie skoków podczas eliminacji w Rudawce Rymanowskiej, zajął 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona ogierów podczas eliminacji w Kołaczycach, dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 2 miejsce w rajdzie podczas XXIV Dni Huculskiech w Regietowie. W 2019 roku zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona ogierów oraz dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 2 miejsce w konkursie skoków, a dosiadany przez Natalię Bielanin zajął 2 miejsce w konkursie skoków dla juniorów podczas eliminacji w Rzeszotarach, dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 1 miejsce w ścieżce eliminacyjnej i 1 miejsce w całych eliminacjach w Rudawce Rymanowskiej, zajął 1 miejsce w ocenie płytowej i zdobył tytuł czempiona, dosiadany przez Karolinę Bielanin zajął 2 miejsce w rajdzie i 2 miejsce w ścieżce sportowej, a dosiadany przez Natalię Bielanin zajął 2 miejsce w konkursie skoków dla juniorów na XXV Dniach Huculskich w Regietowie, w tym też roku z Karoliną Bielani zajął 2 miejsce w rankingu Kryształowej Kuli w Ścieżce Huculskiej. W 2021 roku zajął 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów podczas eliminacji w Chorzowie, zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona, a dosiadany przez Milenę Majuch zajął 2 miejsce w rajdzie podczas XXVII Dni Huculskich w Regietowie. W 2022 roku zajął 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona podczas eliminacji w Chorzowie, zajął też 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów podczas eliminacji w Klikowej, zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł czempiona podczas XXVIII Dni Huculskich. W 2023 roku zajął 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona podczas eliminacji w Klikowej, zajął też 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów podczas XXIX Dni Huculskich. Krył w latach 2010 – 2015 w Zawalowie (w. lubelskie), w latach 2016 – 2020 w Kolbuszowej (w. podkarpackie) i w latach 2021 – 2023 w Nowej Wsi (w. podkarpackie). Dał 129 czystorasowych źrebiąt (69 ogierów i 60 klaczy). 17 jego córek otrzymało licencję.
Matki 3 wymienionych powyżej ogierów wywodziły się z rodu Pietrosu i po 1 – z rodu Hrobego, Ousora i Polana. W linii żeńskiej 2 pochodziły z rodziny Wrony, a po 1 – z rodziny Agatki, Nakonecznej, Połoniny i Sroczki.

3. Drugie pokolenie potomne po pierwszym sprowadzonym ogierze

Filutek (Flet – Fara), ciemnokasztanowaty, urodzony 19 kwietnia 2003 roku u Zygmunta Flaszy w Grabach (w. łódzkie), ogier o wymiarach 137 – 167 – 17,5 cm, zbonitowany na 80 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 7,17% (inbredowany na Irchę i Jaśmina). Jego matka Fara Khc 376 (Wabigon – Fama) urodziła się w 1997 roku u Stanisława Myślińskiego w Polanie (w. krośnieńskie), była gniadą klaczą, o wymiarach 138 – 200 – 17 cm, zbonitowaną na 76 punktów. Wywodziła się z rodu Gorala i rodziny Wrona. Filutek krył w latach 2008 – 2009 w Szamocinie (w. wielkopolskie). Dał 6 czystorasowych źrebiąt (1 ogiera i 5 klaczy). 1 jego córka otrzymała licencję. Krył też klacze innych ras.
Powojnik (Sokół – Petunia), ciemnomyszatosrokaty, urodzony 4 maja 2006 roku u Zygmunta Flaszy w Grabach (w. łódzkie), ogier o wymiarach 140 – 178 – 19,2 cm, zbonitowany na 79 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 4,11% (inbredowany na Ousora I i Zefira). Według Peckiel [2010] ogier kościsty i niezły w ruchu. W 2010 roku zdobył tytuł czempiona na V Świętokrzyskiej Wystawie Zwierząt Hodowlanych w Modliszewicach. Jego matka Petunia (Ocel – Pociecha) urodziła się w 2001 roku, była gniadosrokatą klaczą, o wymiarach 137 – 178 – 17,5 cm, zbonitowaną na 79 punktów. Wywodziła się z rodu Hrobego i rodziny Połoniny. Powojnik krył w latach 2010 – 2012 w Oblęgurze (w. świętokrzyskie), w 2013 roku w Grabowcu (w. świętokrzyskie), w 2014 roku w Kiełpinie (w. mazowieckie), w latach 2016 – 2019 w Krzyszkowie (w. wielkopolskie) i w latach 2020 – 2023 w miejscowości Pruście (w. wielkopolskie). Dał 51 czystorasowych źrebiąt (30 ogierów i 21 klaczy). 2 jego córki otrzymały licencję. Krył też klacze innych ras.
Czubik (Sokół – Bazia), ciemnomyszaty, urodzony 5 lutego 2016 roku u Marka Szmigielskiego w Pawłowej (w. łódzkie), ogier o wymiarach 139 – 176 – 18 cm, zbonitowany na 80 punktów. Zaliczył zasadniczą polową próbę wierzchową z oceną wybitną. Jego współczynnik inbredu wynosił 3,51% (inbredowany na Zefira). Jego matka Bazia (Waldi – Biszka) urodziła się w 2001 roku o Danuty Ruty w Wólce Prackiej (w. mazowieckie), była gniadą klaczą bez odmian, o wymiarach 136 – 166 – 17,5 cm, zbonitowaną na 79 punktów. Wywodziła się z rodu Gorala i rodziny Czeremchy. Czubik krył w 2020 roku w Chorzowie (w. podkarpackie), w latach 2021 – 2022 w Duląbce (w. podkarpackie). Dał 2 czystorasowe źrebięta (ogiera i klacz).
Matki 2 wymienionych powyżej ogierów wywodziły się z rodu Gorala i 1 – z rodu Hrobego. W linii żeńskiej pochodziły z rodzin: Czeremchy, Połoniny i Wrony.

4. Drugi ogier z rodu Prislopa w Polsce i jego przodkowie

Puchacz Khc 275 (Prislop X-8 – Puszka ex Prislop X-4), z gwiazdką, urodzony 11 maja 2000 roku u Janusza Szota w Iwkowej (w. małopolskie), sprowadzony do Polski w łonie matki, ogier o wymiarach 140 – 168 – 18,5 cm, zbonitowany na 80 punktów. W księdze stadnej opisany jako skarogniady, w bazie PZHK jako kary, na zdjęciach wydaje się ciemnomyszaty. Jego współczynnik inbredu wynosił 18,54% (inbredowany na Prislopa X). Jego matka Puszka ex Prislop X-4 Khc 669 (Prislop X – 570 Goral XV-28) urodziła się w 1996 roku stadninie koni Łuczynie w Rumunii, w 1999 roku została sprowadzona do Polski, była skarodniadą klaczą, o wymiarach 140 – 169 – 17 cm, w Polsce zbonitowaną na 77 punktów. Wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 4 Chitca. W 2007 roku Puchacz zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł czempiona podczas eliminacji w Janowie-Grodzcu, oraz zajął 3 miejsce w ocenie płytowej ogierów podczas eliminacji w Rawie Mazowieckiej. Krył w 2003 roku w Bieszczadzkim Parku Narodowym, w 2007 roku w Sielcu (w. świętokrzyskie), w latach 2009 – 2017 w Jakunówku (w. warmińsko-mazurskie), w latach 2018 – 2021 w Sołdanach (w. warmińsko-mazurskie) i w latach 2022 – 2023 w Orzechowie (w. kujawsko-pomorskie). Dał 61 czystorasowych źrebiąt (27 ogierów i 34 klacze). Licencję otrzymało 4 jego synów (w tym jeden z powodu odmian otrzymał licencję jako kuc) i 14 córek. Krył też klacze innych ras.
Ojcem Puchacza był ogier Prislop X-8 (Prislop X – 718 Hroby XX-49), ciemnogniady, urodzony w 1996 roku w Rumunii. Jego współczynnik inbredu wynosił 9,01% (inbredowany na Hrobego XIV). Jego matka 718 Hroby XX-49 (Hroby XX – 572 Goral XVI-19) urodziła się w 1991 roku w stadninie koni w Łuczynie w Rumunii, była gniadą klaczą, o wymiarach 140 – 182 – 16,5 cm. Wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 11 Sarata. Kariera hodowlana Prislopa X-8 nie jest znana.
Dziadkiem Puchacza był ogier Prislop X (Prislop IX – 574 Hroby XVI-55), skarogniady, urodzony w 1989 roku w stadninie koni w Łuczynie w Rumunii, ogier o wymiarach 144 – 178 – 19 cm. Jako źrebię nosił imię Prislop IX-47. Jego współczynnik inbredu wynosił 8,26% (inbredowany na 36 Pietrosu II-5 i Pietrosu IV). Jego matka 574 Hroby XVI-55 (Hroby XVI – 444 Hroby XIV-84) urodziła się w 1982 roku w stadninie koni w Łuczynie. Wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 11 Sarata. Prislop X był użytkowany w macieżystej stadninie (dane nieprecyzyjne) w latach w latach 1994 – 2005.

5. Pierwsze pokolenie potomne po drugim sprowadzonym ogierze – synowie Puchacza

Szpak (od Szarotka), skarogniady, urodzony 8 lutego 2004 roku w Bieszczadzkim Park Narodowy, ogier o wymiarach 144 – 201 – 19 cm, zbonitowany na 78 punktów. Bardzo spokojny. Jego współczynnik inbredu wynosił 1,17% (inbredowany na Gorala V). Jego matka Szarotka Khc 724 (Puszczyk – Sójka) urodziła się w 1998 roku u Dominika Jastrzębskiego w Czarnej Dolnej (w. krośnieńskie), była karosrokatą klaczą, o wymiarach 137 – 180 – 18 cm, zbonitowaną na 78 punktów. Wywodziła się z rodu Gurgula i rodziny Bajkałki. W 2008 roku Szpak zajął 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów podczas próby dzielności w Klikowej. Krył w latach 2008 – 2013 w Bieszczadzkim Parku Narodowym i w latach 2014 – 2018 w Sajówce (w. lubelskie). Padł 19 lutego 2018 roku. Dał 67 czystorasowych źrebiąt (36 ogierów i 31 klaczy). 1 jego syn i 20 córek otrzymało licencję. Krył też klacze innych ras.
Pako (od Paprotka), gniady, urodzony 21 kwiecień 2008 roku u Tomasza Maciejewskiego w Luboniu (w. wielkopolskie), ogier o wymiarach 138 – 180 – 18,7 cm, zbonitowany na 80 punktów. Według Peckiel [2012] niestety dość drobnokostny i z niezbyt poprawnym spodem. Jego współczynnik inbredu wynosił 1,17% (inbredowany na Pietrosu VI, 151 Ousor II-5 i Gorala XIII). Jego matka Paprotka (Piołun – Paportna) urodziła się w 2005 roku, była gniadą klaczą, o wymiarach 134 – 175 – 18 cm, zbonitowaną na 77 punktów. Wywodziła się z rodu Pietrosu i rodziny Połoniny. W 2012 roku Pako zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i dosiadany przez Magdalenę Korytowską zajął 2 miejsce w ścieżce huculskiej podczas eliminacji w Nowej Łomnicy i zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł czempiona oraz dosiadany przez Magdalenę Korytowską zajął 1 miejsce w ścieżce eliminacyjnej i 1 miejsce w całych eliminacjach w Boguszynku. W 2013 roku zajął 2 miejsce na XXVI Krajowej Wystawie Zwierząt Hodowlanych POLAGRA w Poznaniu, zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł czempiona podczas eliminacji w Boguszynku. W 2015 roku zajął ex equo 1 – 4 miejsce na ścieżce eliminacyjnej podczas eliminacji w Boguszynku. W 2016 roku zajął 2 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona ogierów podczas eliminacji w Młodzikowie. W 2017 roku zajął 1 miejsce w ocenie płytowej ogierów i zdobył tytuł vice czempiona ogierów podczas eliminacji w Młodzikowie. Krył w latach 2012 –2023 w Luboniu (w. wielkopolskie). Dał 19 czystorasowych źrebiąt (8 ogierów i 11 klaczy). 2 jego córki otrzymały licencję.
Wawel (od Waga), jasnogniady, urodzony 4 maja 2008 roku u Tadeusza Wrześniaka w Sielcu (w. świętokrzyskie), ogier o wymiarach 135 – 175 – 19,7 cm, zbonitowany na 78 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 0,78% (inbredowany na Hrobego IV, Gorala V i 223 Ousor-11). Jego matka Waga (Sonet – Ważka) urodziła się w 1997 roku, była jasnogniadą klaczą bez odmian, o wymiarach 136 – 155 – 16,5 cm, zbonitowaną na 77 punktów. Wywodziła się z rodu Hrobego i rodziny Wydry. Wawel krył w 2012 roku w Sielcu (w. świętokrzyskie). Nie dał zarejestrowanego potomstwa.
Matki wymienionych powyżej ogierów wywodziły się z rodów Hrobego, Gurgula i Pietrosu. W linii żeńskiej pochodziły z rodzin: Bajkałki, Połoniny i Wydry.

6. Drugie pokolenie potomne po drugim sprowadzonym ogierze

Jak na razie drugie pokolenie potomne reprezentuje tylko ogier Amarant (Szpak – Alexis), kary, urodzony 14 lipca 2016 roku u Piotra Hołowieńca w Maszkach (w. lubelskie), ogier o wymiarach 142 – 174 – 17,8 cm, zbonitowany na 78 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 5,39% (inbredowany na Jaśmina). Według Peckiel [2021] to ogier nieco cienkokostny, o szlachetniejszym wyrazie. Jego matka Alexis (Midas – Atrakcja) urodziła się w 2010 roku u Mariana Solona w Uhercach Mineralnych (w. podkarpackie), była skarogniadą klaczą, o wymiarach 139 – 181 – 17,5 cm, zbonitowaną na 79 punktów. Wywodziła się z rodu Hrobego i rodziny Agatki. W 2023 roku amarant krył w Drożdżejowicach i w Psarach Koloni (w. świętokrzyskie). Dał 4 czystorasowe źrebięta (2 ogiery i 2 klacze).

7. Trzeci ogier z rodu Prislopa w Polsce

Luzifer (Prislop IX – Goral XVI-112 Hurilh), kary, urodzony 15 lipca 1997 roku w stadninie koni w Łuczynie w Rumunii, do Polski sprowadzony z Austrii w 2008 roku gdzie także został użyty w hodowli (nosił tam imię Prislop Luzifer), ogier o wymiarach 139 – 174 – 19 cm, w Polsce zbonitowany na 79 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 11,02% (inbredowany na Ousora IV, 235 Hroby VIII-2 i Pietrosu IV). Jego matka Goral XVI-112 Hurilh (Goral XVI – 552 Ousor VI-70) urodziła się w 1992 roku u w stadninie koni w Łuczynie, była klaczą o wymiarach 135 – 200 – 18 cm. Wywodziła się z rodziny rumuńskiej klaczy 86 Deremoxa. Luzifer krył w 2009 roku w SKH Gładyszów, w latach 2009 – 2019 w Sielcu (w. świętokrzyskie) i w 2021 roku w Bieszczadzkim Parku Narodowym. W Polsce dał 30 czystorasowych źrebiąt (15 ogierów i 15 klaczy). 1 jego syn i 6 córek otrzymało licencję.

[Reklama]

[kejti]

8. Pierwsze pokolenie potomne po trzecim sprowadzonym ogierze – syn Luzifera

Jak na razie drugie pokolenie potomne reprezentuje tylko ogier Otryt-W (Prislop) (od Ola), kary, urodzony 22 marca 2020 roku w Bieszczadzkim Parku Narodowym, ogier o wymiarach 139 – 180 – 18 cm, zbonitowany na 79 punktów. Jego współczynnik inbredu wynosił 2,37% (inbredowany na Pietrosu III, Pietrosu VI i 62 Prislop I-8). Jego matka Ola (Paw – Olivia) urodziła się w 2001 roku także w Bieszczadzkim Parku Narodowym, była klaczą o wymiarach 138 – 168 – 17,5 cm, zbonitowaną na 78 punktów. Wywodziła się z rodu Pietrosu i rodziny Wołgi. W 2023 roku Otryt-W zajął 1 miejsce w ścieżce do próby i 1 miejsce w całej próbie w Chorzowie.

Bibliografia

Hackl E. (1938) – Der Berg-Tarpan der Waldkarpathen genannt Huzul. Verlag Friedrich Beck Buchhandlung. Wien-Leipzing.
Jackowski M. (2005) – Polska hodowla koni huculskich. Hodowca i jeździec, 7: 22–25.
Jackowski M. (2006) – Jaki jesteś, jaki byłeś koniu huculski? Cz. III. Charakterystyka rodów i rodzin – rody męskie. Przegląd hodowlany, 1: 23–26.
Kwiecińska-Olszewska K. (2016) – Konie huculskie. Historia rasy. Stowarzyszenie Turystyki i Rekreacji Konnej „POLAN”.
Lechkun M. (2010) – Die Zucht des Huzulenpferdes in das Staatsgestuet Lucina. <http://www.hucul-hif.eu/polen/jahresbericht.html>
Peckiel P. (2010) – Ogiery wchodzą do gry. Hodowca i jeździec, nr 1 (24): 30–31.
Peckiel P. (2012) – Huculskie rodzynki. Hodowca i jeździec, nr 1 (32): 40–41.
Peckiel P. (2021) – „Czas pokaże”. Hodowca i jeździec, nr 3 (70): 10–11.
PZHK (2019) – Księgi stadne. <http://www.pzhk.pl/ksiegi/ksiegi1/index.php>

[tolkka]

Bardzo ciekawe informacje, podziwiam, że chciało Ci się to wszystko przejrzeć

[Reklama]